Mjesec novembar u Narodnom muzeju Crne Gore posvećen je velikanu crnogorske i svjetske umjetnosti i jednom od najvećih slikara vizionara XX vijeka, Miodragu Dadu Đuriću. Povodom desetogodišnjice Dadove smrti, tokom novembra će se na stranicama Muzeja, na društvenim mrežama, predstaviti dio njegovih radova koji se nalaze u fondu Umjetničkog muzeja NMCG.
Dado je rođen 4. oktobra 1933. godine, na Cetinju. Godine 1944, nakon majčine smrti, prihvatio ga ujak, takođe slikar, pa je život nastavio u Ljubljani. Umjetničku školu završio je u Herceg Novom 1952. godine, a potom Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu, u klasi profesora Marka Čelebonovića. Nakon studija, avgusta 1956. godine, otišao je u Pariz, a zatim se trajno nastanio u Eruvalu (Normandija). Bio je predstavnik Crne Gore na 53. Venecijanskom bijenalu 2009. godine. Dobitnik je najvišeg crnogorskog priznanja iz oblasti likovne umjetnosti, nagrade Petar Lubarda. Bio je član CANU i DANU. Imao je status istaknutog kulturnog stvaraoca. Preminuo je 27. novembra 2010. godine u Parizu, a po sopstvenoj želji sahranjen na Košćelima kod Cetinja. Predstavnici Narodnog muzeja će 27.novembra obići njegov grob, o kojem vodi brigu ova ustanova i tom prilikom položiti vijenac. Na Cetinju je 1991. godine otvoren Antimuzej (danas Atelje DADO), a 2012. osnovana je Crnogorska galerija umjetnosti koja nosi njegovo ime.
Dadova djela se nalaze u mnogim svjetskim muzejima, galerijama i privatnim kolekcijama. Mada je veći dio života proveo u Francuskoj (Eruval, Pariz), rodna Crna Gora predstavljala je izvorište, živototvorni zdenac koji je “modelovao” njegovo Sopstvo i njegov stvaralački prosede, što potvrđuje riječima: „Čitavo moje slikarstvo je izvađeno iz Crne Gore kao kad čovjek izvadi draču iz tabana ili iz ruke.“ Ona je prisutna i na monohromnoj slici “Kompozicija” realizovanoj modroplavim sonornim tonovima i crnom, kojima umjetnik oslikava morbidnu, melanholičnu i mističnu atmosferu u kojoj egzistira jedan fizički opustošen svijet obavijen dahom smrti. Međutim, umjetnik mu nije oduzeo humanu i toplu ljudsku dimenziju koju iskazuje emotivnim odnosom između majke koja blagosilja i djeteta koje prima blagoslov. Ova slika је nastala u vrijeme njegovog studiranja u Beogradu kada se pridružuje grupi (loži) Baltazar koja je okupljala stvaraoce raznih рrоfilа sklonih spiritualnom, metafizičkom, magijskom. Bezlične i karikirane „okamenjene“ androidne figure majke i djeteta, Adama i Eve, Raspetog Hrista, plastično su predstavljene u “renesansnom prostoru” koji se arkadama otvara prema imaginarnom kontinentalno-primorskom ambijentu sa arhitektonskim objektima među kojima se ističe zvonik Cetinjskog manastira. Pored atributa religioznog karaktera Dado diskretno uvodi predmete koji ćе se u njegovom kasnijem slikarstvu transponovati u složeniji memento mori – životinjska lobanja, gušter, školjka, insekt. Ova kompozicija može se uzeti kao arhetipska slika iz koje je umjetnik iznjedrio vlastiti Univerzum u kojem se sukobljavaju sile mraka i svjetlosti, dobra i zla, života i smrti.